Kodeks Etyczny Polityka

Sformułowałem Kodeks Etyczny Polityka na potrzeby swego ugrupowania Europa Plus. Mam wszelako nadzieję, że zechcą się nim zainteresować również inne partie. Kodeksy są ważne, bo nawet ludzie dobrej woli nie zawsze wiedzą, co w ich zawodzie jest akceptowalną etycznie praktyką, a co nie. A grzesznikom zawsze można podetknąć kodeks pod nos i powiedzieć: widzisz, naruszyłeś nasz kodeks zawodowy – wstydź się. Na niektórych to działa, na innych nie. W każdym razie lepiej mieć kodeks niż go nie mieć.

1. Polityk szanuje prawo, a zwłaszcza konstytucję, oraz dotrzymuje umów i przyrzeczeń.
2. Polityk działa przede wszystkim na rzecz dobra wspólnego i dobra kraju, przedkładając je nad dobro swojego ugrupowania i swoje własne.
3. Polityk wystrzega się stosowania przemocy oraz wszelkich autorytarnych metod rządzenia, naruszających zasady demokratycznego państwa prawa.
4. Reprezentując kraj na zewnątrz, polityk dba o jego jak najlepszy wizerunek.
5. Zachowując prawo do jak najsurowszej krytyki działań instytucji i funkcjonariuszy publicznych, polityk nie powinien okazywać lekceważenia państwu ani deprecjonować zawodu polityka.
6. W rywalizacji politycznej nie wolno posługiwać się kłamstwem, insynuacją ani oszczerstwem. Polityk opozycji ma prawo do stronniczej krytyki sprawujących władzę, lecz nie wolno mu posługiwać się w tej krytyce językiem pogardy i nienawiści.
7. Politykowi wolno formułować jedynie takie obietnice, których spełnienie będzie możliwe, a następnie zobowiązany jest dokładać starań, by dane obietnice realizować, jeśli tylko jego funkcja mu na to pozwala.
8. Jątrzenie, sianie wrogości i lęku w społeczeństwie, jak również odwoływanie się do niskich uczuć i pobudek celem zwiększenia własnej popularności jest zachowaniem niegodnym polityka.
9. W rywalizacji z przedstawicielami innych ugrupowań, jak również w rywalizacji z kolegami i koleżankami z własnego środowiska politycznego politykowi nie wolno uciekać się do podstępu, obmowy, spisku ani innych tego rodzaju niegodnych środków.

10.  Realizując swoją misję programową i zobowiązania wobec ugrupowania politycznego, wobec swego regionu bądź wyborców, od których uzyskał swój mandat, polityk musi wystrzegać się działania przynoszącego korzyści jednym obywatelom kosztem krzywdy innych obywateli.

11.  Politykowi nie wolno używać swej władzy w celu wymuszania na obywatelach zachowań, które uważa za słuszne z punktu widzenia moralności i obyczaju, jeśli stojące za nimi przekonania i upodobania trwale dzielą społeczeństwo. Odbieranie obywatelom prawa samodzielnego wyboru i autonomii w takich kwestiach jest nadużyciem władzy.

12.  Polityk sprawujący urząd, mandat lub inną funkcję publiczną działa przede wszystkim na rzecz celów przypisanych sprawowanej funkcji, dając tym celom pierwszeństwo przed interesem swego ugrupowania i własnym.

13.  Polityk sprawujący wysokie funkcje publiczne godzi się na społeczną kontrolę nad swoim życiem osobistym, ujawniając swój stan majątkowy, sytuację rodzinną i stan zdrowia.

14.  Polityk nie bierze osobistego udziału w procedurze przyznawania nagród, jeśli sam może być nią objęty.

15.  Polityk sprawujący funkcję dającą mu znaczną swobodę zarządzania swoim czasem nie powinien nadużywać tej możliwości i zaniedbywać swych obowiązków.

16.  Polityk biorący udział w kampanii wyborczej nie powinien zaniedbywać swoich obowiązków wynikających ze sprawowanych funkcji publicznych.

17.  Polityk zrzeszony w ugrupowaniu o charakterze partii politycznej powinien być lojalny wobec swej organizacji i jej organów statutowych. W imię lojalności nie wolno mu wszelako popełniać czynów niegodnych i nieuczciwych.

18.  Polityk wchodzący w skład koalicji bądź innego porozumienia politycznego zachowuje się lojalnie w stosunku do partnerów politycznych. Granicą tej lojalności jest uczciwość i przyzwoitość, których nie wolno poświęcać dla utrzymania sojuszu politycznego.

19.  Polityk wystrzega się wszelkich form dyskryminacji i nierównego traktowania kogokolwiek – zarówno we własnym środowisku politycznym, jak i w otoczeniu społecznym.

20.  Osoba zajmująca się polityką, lecz nie traktująca jej jako zawodu ani ścieżki osobistej kariery nie może czuć się zwolniona z przestrzegania etycznych standardów uprawiania polityki.

21. Politycy organizujący protesty społeczne muszą dokładać wszelkich starań, aby prowadzone były one zgodnie z prawem i przebiegały w sposób bezpieczny dla życia, zdrowia i mienia, nie wywołując poważnych i długotrwałych uciążliwości dla obywateli.